Festiwal WATCH DOCS po raz kolejny odwiedzi Mrągowo. Podczas pokazów 26 i 27 września 2013 r. w Centrum Kultury i Turystyki zaprezentowanych zostanie aż 11 filmów dokumentalnych z różnych stron świata. Wiele z nich zostało już nagrodzonych na licznych prestiżowych festiwalach filmowych.
WATCH DOCS. Prawa Człowieka w Filmie jest jednym z najstarszych i największych festiwali filmów o prawach człowieka na świecie, co roku gromadzącym około 70 000 widzów w całej Polsce.
Wstęp na wszystkie projekcje i imprezy towarzyszące jest WOLNY!!!
PROGRAM
Czwartek 26 września
16.00 Jak przetrwać zarazę 120’
USA 2012, reżyser: David France
Tytułowa zaraza z filmu Davida France'a to oczywiście AIDS, którego rozprzestrzenianie się w latach 80. w USA przybrało rozmiary prawdziwej epidemii. Sytuacja pogarszała się błyskawicznie, ale rządzący Republikanie uważali, że epidemia AIDS to zasłużona kara dla wszystkich, którzy nie stosują się do boskich przykazań. Tymczasem z dnia na dzień przybywało kolejnych „zadżumionych”, dla których skrót HIV oznaczał wyrok śmierci. Jednak skazani wcale nie zamierzali czekać na śmierć z założonymi rękami. W 1987 roku gejowscy aktywiści z Nowego Jorku powołali do życia ACT UP (AIDS Coalition To Unleash Power) – organizację, której działania po dziś dzień są bezprecedensowym wzorem obywatelskiego aktywizmu na najwyższym poziomie. Walka była jednak długa i w najtrudniejszym momencie – prawie desperacka. Znakomite archiwalia wykorzystane w filmie France'a uwieczniły te dramatyczne momenty – jak protest w nowojorskiej katedrze św. Patryka, czy wrzucanie prochów ofiar AIDS za ogrodzenie Białego Domu. W końcu jednak mocy tego prawdziwego ruchu społecznego doświadczył na sobie zarówno rząd USA – który musiał przyznać, że AIDS nie jest tylko problemem gejów i narkomanów, jak i koncerny farmaceutyczne, których leki jak się okazało, wcale nie musiały kosztować fortuny.
Tłumaczenie listy dialogowej dzięki uprzejmości American Film Festival.
18.00 Porządna dziewczyna 48'
USA 2011, reżyser: Ann Fessler
Dokument Ann Fessler odkrywa wstydliwą i nieznaną szerzej kartę z historii Stanów Zjednoczonych. W latach 50. i 60. XX wieku zajście w nieślubną ciążę skazywało na ostracyzm społeczny nie tylko kobietę, ale też jej najbliższą rodzinę. Miliony brzemiennych dziewczyn było wydalanych ze szkół, wyrzucanych z domów przez własnych rodziców i umieszczanych w specjalnych ośrodkach, gdzie - ukryte przed wzrokiem świata – czekały na poród. Po nim natychmiast odbierano im noworodki, które trafiały do sierocińców bądź rodzin zastępczych. Matkom zaś kazano trzymać całą sprawę w tajemnicy i zapomnieć, że kiedykolwiek nosiły w swoim łonie dziecko. Ale czy o czymś takim można zapomnieć? Tylko niektórym z bohaterek udało się po latach odnaleźć rodzonego syna czy córkę. Dokument Fessler zrobiony został za pomocą metody „found footage”. Na ekranie oglądamy fragmenty starych filmów prezentujących oficjalny, sielski i anielski wizerunek amerykańskich rodzin i amerykańskich miast. Ze ścieżki dźwiękowej natomiast dobiegają nas przejmujące historie kobiet, które stały się ofiarami hipokryzji i bezdusznego systemu. Ich twarze – te sprzed lat i te dzisiejsze - zobaczymy dopiero w epilogu.
19.00 Baranek boży 28’
Belgia 2011, reżyser: Karine de Villers
Ten bardzo osobisty, poetycki film, Karine de Villers zadedykowała swojemu ojcu. Poszukuje w nim wizualnych odpowiedników dla stanu podwójnej duchowej straty. Piękne, sugestywne obrazy, wzmocnione świetnie dobraną muzyką klasyczną, przywołują niepokojący, pełen tęsknoty za jakąś zniszczoną całością nastrój opuszczenia, rozbicia, utraty niewinności. Sama de Villers tak wyjaśnia genezę filmu: „Mój ojciec, wybierając się do szpitala na operację, której nie przeżył, być może wiedziony niejasnym przeczuciem, co do jej rezultatu, opowiedział mi coś. Coś, o czym powinnam zrobić film. Historię ukrywaną przez ponad pięćdziesiąt lat. Historię seksualnego wykorzystywania. Była w niej szkoła z internatem, nastolatek i mnich. Tym nastolatkiem był mój ojciec.”
19.30 Brak dowodów 10’
Francja 2011, reżyser: Hayoun Kwon
Eksperymentalny, animowany dokument Kwona Hayouna opowiada przerażającą historię, która dla europejskiej widowni może mieć posmak fantastyki. Nigeryjczyk, który uciekł przed rytualnym mordem z ręki własnego ojca – wioskowego czarownika, usiłuje przekonać europejskich urzędników imigracyjnych o tym, że w kraju grozi mu śmierć. Oszczędny styl surowej animacji podkreśla szokujący przekaz – ale czy przekaz ten wystarczy, bo otrzymać azyl?
19.40 Diabeł 7’
Francja 2012, reżyser: Jean-Gabriel Périot
Laureat Nagrody im. Jacka Kuronia na WATCH DOCS 2006 za Nawet, jeśli była kryminalistką…, Jean-Gabriel Périot, sławę zawdzięczający głównie krótkim, eksperymentalnym filmom montażowym, powraca na nasz festiwal, by poprowadzić klasę mistrzowską i przedstawić publiczności dwa nowe obrazy. Diabeł ma formę naładowanego buntowniczą energią muzycznego wideo do utworu francuskiej grupy Boogers. W kontrapunkcie do słów piosenki przemawia tu obraz – archiwalia z epoki politycznego przebudzenia Afroamerykanów w latach 50. i 60.
19.50 Reporter 72’
Meksyk, USA 2012, reżyser: Bernardo Ruiz
Bernardo Ruiz miał nakręcić zupełnie inny film. Chciał sportretować przygraniczny rejon pomiędzy Meksykiem a Stanami Zjednoczonymi. Zbierając materiały, umówił się z lokalnym dziennikarzem, Sergio Haro, którego trzygodzinna, zatrważająca opowieść o meksykańskim dziennikarstwie śledczym zdecydowała o zmianie tematu filmu.
Sergio Haro to tytułowy reporter. Ale nie on jeden. Film, opowiada o losach niezależnego meksykańskiego tygodnika Zeta, który powstał 32 lata temu z inicjatywy innego dziennikarza, Jesúsa Blancornelasa. Tracąc kolejne posady w redakcjach za bezkompromisową postawę, Blancornelas postanowił założyć własną gazetę. Ówczesny Meksyk pod rządami Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej (PRI) był państwem autorytarnym. Zeta była pierwszym niezależnym tygodnikiem, który punktował władzę za złe decyzje, korupcję i niezdrowe związki polityki z biznesem, który z czasem przerodził się w narkobiznes.
Film Ruiza na przykładzie dziennikarzy Zety pokazuje, jak ryzykownym zajęciem jest w Meksyku dziennikarstwo śledcze. W ciągu ostatnich kilku lat zaginęło lub zostało zamordowanych ponad 40 dziennikarzy, którzy deptali po piętach gangom narkotykowym. Wielu z nich, w tym także bohaterowie filmu, zostało zastrzelonych w biały dzień na ulicach Tijuany.
Piątek 27 września
16.00 Biały skarb: zbieracze soli z Cacqueny 52’
Niemcy 2011, reżyser: Eva Katharine Bühler
Film o tym, że nawet ekologiczne technologie mają swoje koszty społeczne i ekologiczne. Pierwsze ujęcie to prezentacja targu z samochodami przyszłości: hybrydowymi i na prąd. Nie będą potrzebowały ropy (więc nie wytworzą spalin), ale nowych, mocniejszych akumulatorów, które jednak wymagają innych surowców naturalnych, np. litu. Tytułowego „białego skarbu” dotyczy kolejne ujęcie. Złoża cennego pierwiastka odnaleziono w Boliwii- w ogromnym solnym jeziorze – biały skarb z Salar de Uyuni. Piękny krajobraz jak z obcej planety, ponad 3600 m n. p. m, oślepiająca jasność, biel soli, błękit nieba i wody, rozdzielony pasmem widocznych z oddali gór. Na solnym jeziorze – mieszkańcy pobliskiej wioski, Indianie Aymara, od pokoleń trudniący się wydobywaniem soli. Żyje im się całkiem dobrze bez nowych technologii na litowe baterie – komputerów, telefonów komórkowych i samochodów. Mają swoje zwyczaje, tradycję, kościół, szkołę i lamy, które pasą. Katharina Bühler pokazuje nam ten świat tuż przed przybyciem buldożerów, wielkich korporacji, setek ludzi i „dóbr” cywilizacji. Pozwala nam się nim zachwycać ze świadomością, że prawdopodobnie lada chwila wszystko się zmieni i zniknie.
17.00 Dzieci Kotana 66’
Polska 2012, reżyser: Mirosław Dembiński
Tytułowe dzieci Kotana to narkomani, którym pomógł wyjść z nałogu Marek Kotański i którzy pozostali w jego organizacji – Monarze, aby pomagać innym i kontynuować jego dzieło. W filmie reprezentują ich Bogusia i Adam Bączkowscy, prowadzący dzisiaj ośrodek w Nowolipsku. W dziesięć lat po śmierci Kotana w wypadku samochodowym, wspominają charyzmatycznego terapeutę, jego bezkompromisowe metody i swoją trudną drogę do miejsca, w którym są dzisiaj. Poznali się na terapii, obdarzyli uczuciem i postanowili przeżyć razem życie. Wspólnie zdecydowali też spłacić swój dług przez pomoc innym. W filmie pojawia się wiele materiałów archiwalnych, ale występują również obecni podopieczni ośrodka prowadzonego przez Bogusię i Adama. Całość układa się w historyczną narrację o pokoleniach narkomanów, kontr- i subkulturach młodzieżowych i zmieniających się narkotykach. Odmiany czasu odzwierciedla też warstwa muzyczna – są tu więc starzy hipisi, punk i punkowcy oraz kultura hip hopu. Tylko problem wciąż pozostaje ten sam i może dotknąć każdego.
po projekcji spotkanie z Panią Krystyną Woźniak, Kierowniczką Oddziału Stowarzyszenia MONAR w Białymstoku
19.00 Ciągle wierzę 40’
Polska 2011, reżyser: Magdalena Mosiewicz
Magda Mosiewicz, opowiadając historię Ewy Hołuszko, nie musiała kreować metafory. Chciałoby się powiedzieć, że metafora tam po prostu była, tak silnie życiorys Ewy narzuca myśl o dwóch przemianach. O transformacji osoby i transformacji kraju. Pierwsza, zresztą na najgłębszym poziomie to nie tyle przemiana, ile korekta – chirurgiczna korekta płci, bo Marek Hołuszko od zawsze wiedział, że jest kobietą. Teraz po prostu może być sobą. Społecznie jednak, to wielka zmiana, podobnie jak głęboko społecznie zmieniła się Polska po 1989 r. Marek o te zmiany walczył, był współtwórcą Solidarności, doradzał strajkom w placówkach podległych resortom siłowym, w stanie wojennym działał w konspiracji, aresztowany, w śledztwie nie sypnął nikogo z kolegów. Jakim domem jest teraz wolna Polska dla Ewy Hołuszko? I czy jest taką Polską, o jaką walczył Marek? Ewa ciągle wierzy, że zmiany są możliwe, jeśli się o nie uparcie walczy. Trudno o bardziej wiarygodną rzeczniczkę tej wiary.
19.50 Plaża szowinistów 25’
Portugalia 2005, reżyser: Diana Adringa, Mamadou Ba, Bruno Cabral, Joana Lucas, Pedro Rodrigues
Ten film, zrealizowany przed kilku laty przez znaną, portugalską dziennikarkę, do dziś pozostaje jedną z lepszych analiz medialnej manipulacji faktami. 10 czerwca 2005 roku, na plaży Carcavelos pod Lizboną, doszło do incydentu, który do białości rozpalił portugalskie media. Dziennikarze prześcigali się w epatowaniu szczegółami zajść, które po kilku dniach urosły do rangi problemu o zasięgu krajowym. Na podstawie kilku nieostrych zdjęć, ukazujących głównie biegnących po plaży nastolatków, stworzono legendę o kilkusetosobowej bandzie czarnoskórych migrantów, którzy mieli dokonać masowych rabunków wśród (białych) plażowiczów. Po tygodniu od opisywanych zajść, medialna histeria osiągnęła apogeum. Zaczęto domagać się zaostrzenia prawa i głowy szefa policji, nie radzącego sobie z rzekomo kilkusetprocentowym wzrostem przestępczości... Diana Andringa, najpierw umiejętnie zestawia histeryczne komentarze mediów z zeznaniami zdezorientowanych świadków, by następnie po mistrzowsku zdekonstruować antyimigrancki humbug.
20.20 Zezwalam na atak 58’
Holandia 2011, reżyser: Shuchen Tan
W kwietniu 2010 roku świat zobaczył pochodzące z 2007 roku nagranie z helikoptera Apache ostrzeliwującego cywili, w tym reporterów agencji Reuters, na ulicy Bagdadu. To osławione wideo, zatytułowane przez WikiLeaks Collateral Murder, zostało ujawnione jako jeden z pierwszych dokumentów wykradzionych przez szeregowca Bradley’a Manninga. Shuchen Tan przywraca ludziom zarejestrowanym w tamtym wstrząsającym materiale imiona, życiorysy, rodziny. Docieka, czemu znaleźli się wtedy w feralnym miejscu, dokąd zmierzali. Tworzy wstrząsający i jednocześnie rygorystycznie rzetelny dokument śledczy. Ta odważna dekonstrukcja zbrodni jest z pewnością jednym z najostrzejszych filmowych obrazów antywojennych ostatnich lat. W dokładnej analizie działań armii pomaga reżyserce uczestnik zdarzeń, Ethan McCord – jeden z żołnierzy sił lądowych, którzy przybyli na miejsce po akcji i ratowali ofiary. To zdarzenie na zawsze zmieniło jego życie, a udział w filmie dał mu m. in. możliwość poproszenia o przebaczenie. Bo w dokumencie Suchen Tan występują też rodziny ofiar i ocaleni. Chcą wyjaśnić, co naprawdę i dlaczego stało się tamtego dnia, ale także uczcić pamięć swoich bliskich.
Impreza towarzysząca:
26 września godz. 17.00 sala na piętrze CKiT
FORUM ORGANIZACJI POZARZĄDOWYCH "Ekonomia społeczna w organizacjach pozarządowych" we współpracy ze Stowarzyniem SYNAPSA I Inkubatorem Ekonomii Społecznej.
ORGANIZATORZY
Helsińska Fundacja Praw Człowieka
Społeczny Instytut Filmowy
WSPÓŁORGANIZATORZY
Centrum Kultury i Turystyki
Źródło:www.ckit.mragowo.pl
